Η σχέση των παππούδων με τα εγγόνια τους είναι αναμφισβήτητα μοναδική
Οι ρυθμοί ζωής είναι τόσο γρήγοροι που
μας εξουθενώνουν και μας κάνουν να αμελούμε σημαντικά πράγματα και
πρόσωπα. Ένα ή μάλλον δυο άνθρωποι που έχουν ξεχωριστοί θέση στη ζωή μας
είναι οι παππούδες μας, τους όποιους δυστυχώς πολλές φορές τους ξεχνάμε
και μπορεί όταν τους θυμηθούμε να είναι αργά. Αν έχετε καιρό να δείτε
τη γιαγιά και τον παππού σας, ίσως αυτές τις μέρες είναι μια καλή
ευκαιρία να τους επισκεφτείτε. Είναι από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη
ζωή σας και οι παρακάτω λόγοι το αποδεικνύουν.
Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς είναι το καλύτερο μέρος για να
χαλαρώσουμε και να είστε ο εαυτός μας. Εκείνοι μας γνωρίζουν καλύτερα
από όλους και είναι έτοιμοι να μας κάνουν όλα τα χατίρια. Κάθε φορά
λοιπόν που έχουμε μια αγχωτική μέρα και αναζητάμε ένα μέρος για να
ξεχάσετε όλα τα προβλήματά σας, το σπίτι τους είναι το καλύτερο
καταφύγιο.
Οι παππούδες είναι γεμάτοι σοφία. Οι όμορφες αλλά και οι δύσκολες
στιγμές που έχουν περάσει τους έχουν καταστήσει σοφότερους. Είναι άρα τα
καταλληλότερα πρόσωπα για να μας δώσουν συμβουλές. Ό,τι πρόβλημα και αν
μας απασχολεί εκείνοι είναι εδώ έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να μας
βοηθήσουν και να μας γεμίσουν με πολύτιμες συμβουλές.
Οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει αληθινή και ανιδιοτελής
αγάπη, αλλά ευτυχώς οι παππούδες μας το θυμίζουν κάθε φορά που τους
βλέπουμε. Μπορεί να υπάρχει χάσμα γενεών όμως αυτά που θα πάρουμε είναι
αληθινά και αγνά συναισθήματα.
Οι παππούδες όλου του κόσμου είναι από τους πιο εκπληκτικούς
ανθρώπους και δεν υπάρχει εγγόνι που να μην το λατρεύουν. Εξάλλου δεν
βγήκε αδίκως η έκφραση «Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί
μου». Μπορούμε πάντα να βασιζόμαστε πάνω τους. Είτε για μια αληθινή
αγκαλιά ή για μια ζεστή σούπα όταν είμαστε άρρωστοι, γνωρίζουμε ότι ο
παππούς και η γιαγιά είναι εκεί.
Είναι οι ήρωες μας. Αν τους κοιτάξουμε βαθιά στα μάτια θα διακρίνουμε
τη δύναμη τους, τη φλόγα της ψυχής, που ενώ το σώμα δεν την ακολουθεί,
παραμένει ζωντανή.
Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας,
διηγηματογράφος και θεατρικός συγγραφέας, από τις σπουδαιότερες
πνευματικές φυσιογνωμίες του νέου Ελληνισμού. Αποτέλεσε κεντρική μορφή
της λογοτεχνικής «γενιάς του 1880» και της αποκαλούμενης «Νέας Αθηναϊκής
Σχολής», η οποία συσπείρωνε νέους ποιητές που αντιδρούσαν στις
υπερβολές του αθηναϊκού ρομαντισμού και ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση
της δημοτικής στον ποιητικό λόγο. Στο ποιητικό του έργο, που ξεπερνά τις
είκοσι συλλογές, κυριαρχεί η Ελλάδα ως ιδανικό και αντικείμενο αγάπης, η
πορεία του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες, η προσπάθεια
δημιουργικής αφομοίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της λαϊκής
παράδοσης και το πνεύμα της οικουμενικότητας του ελληνικού πολιτισμού.
Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου
του 1859 και καταγόταν από παλαιά μεσολογγίτικη οικογένεια, που είχε να
επιδείξει εθνικούς αγωνιστές και πνευματικούς δημιουργούς. Σε ηλικία
επτά ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και μητέρα και πήγε να ζήσει στο
Μεσολόγγι με τον θείο του Δημήτριο Παλαμά. Στο Μεσολόγγι, που τόσο
αγάπησε και τραγούδησε νοσταλγικά, έζησε έως το 1875, οπότε έφυγε για
την Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Δεν άργησε να καταλάβει, πως η
πραγματική του κλίση ήταν η ποίηση και εγκαταλείποντας τις σπουδές του
αφοσιώθηκε ολόψυχα στην τέχνη του λόγου και ιδιαίτερα του ποιητικού.
Άλλωστε, από τα εννιά του χρόνια έγραφε στίχους και διάβαζε Έλληνες και
ξένους ποιητές.
Το 1879 άρχισε να δημοσιογραφεί στις εφημερίδες και τα
περιοδικά του καιρού του και το 1886 τύπωσε την πρώτη του ποιητική
συλλογή με τίτλο Τραγούδια της Πατρίδος μου. Στο βιβλίο αυτό, όπως και στα άλλα δύο που ακολούθησαν, Ο Ύμνος στην Αθηνά (1889) και Τα μάτια της ψυχής (1992), ο Παλαμάς φανερώνει τις πρώτες νεανικές του προσπάθειες, προικισμένος με πλούσια ευγένεια και ευαισθησία. Μαζί με τον Δροσίνη,
τον Πολέμη και άλλους ποιητές της Νέας Σχολής, χρησιμοποιεί τη δημοτική
γλώσσα, σε αντίθεση με τους ρομαντικούς καθαρευουσιάνους ποιητές,
Σούτσο, Βασιλειάδη, Παράσχο και άλλους.
Ο Κωστής Παλαμάς πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943 και η κηδεία του την επομένη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών εξελίχθηκε σε αντικατοχικό συλλαλητήριο.
Με αγνό πανανθρώπινο ιδεαλισμό και πηγαία λυρική πνοή, ο Παλαμάς
δημιούργησε μια ολόκληρη εποχή κι έγινε δάσκαλος στις νεώτερες γενιές.
Δίκαια, λοιπόν, θεωρείται, ύστερα από τον Διονύσιο Σολωμό, ο δεύτερος εθνικός μας ποιητής.
Παιδί μου,
το Περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις
να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά
και φράξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλώρη του
και πλάτυνε τη γή του.
Κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται
να το βεργολογήσεις.
Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα
και όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε
τα ξωτικά να φύγουν.
Και τη ζωντάνια σπείρε του
μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.
Κι αν είναι κι έρθουν χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιαγμένα,
κι όσα δέντρα για τίποτ’ άλλο δέ φελάν
παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό.
Φωτιά! Τσεκούρι!
Τράβα, ξεσπέρμεψέ το,
χέρσωσε το περιβόλι κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του
και ταμπουρώσου μέσα,
για πόλεμο, για μάτωμα,
για την καινούγια γένα,
π’ όλο την περιμένουμε,
κι όλο κινάει για να ‘ρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται
στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια Ιδέα να στο πει,
μια Ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα Ιδέα, Ιδέα Σπαθί,
που θα είν’ απάνου απ’ όλα.
Κωστής Παλαμάς
Παιδί μου,
το Περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις
να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά
και φράξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλώρη του
και πλάτυνε τη γή του.
Κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται
να το βεργολογήσεις.
Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα
και όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε
τα ξωτικά να φύγουν.
Και τη ζωντάνια σπείρε του
μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.
Κι αν είναι κι έρθουν χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιαγμένα,
κι όσα δέντρα για τίποτ’ άλλο δέ φελάν
παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό.
Φωτιά! Τσεκούρι!
Τράβα, ξεσπέρμεψέ το,
χέρσωσε το περιβόλι κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του
και ταμπουρώσου μέσα,
για πόλεμο, για μάτωμα,
για την καινούγια γένα,
π’ όλο την περιμένουμε,
κι όλο κινάει για να ‘ρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται
στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια Ιδέα να στο πει,
μια Ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα Ιδέα, Ιδέα Σπαθί,
που θα είν’ απάνου απ’ όλα.
Κωστής Παλαμάς
Οι πατέρες, Κωστής Παλαμάς
ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ
Παιδί, το περιβόλι που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτησε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας -
κι αν αγαπάς τ' ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ' όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.
Κι αν είναι
κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δένδρα
για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόψ' το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π' όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να 'ρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να σ' το πει, μια ιδέα να σ' το προστάξει,
κορόνα ιδέα, ιδέα σπαθί που θα είν' απάνου απ' όλα.
